Suffie Wang krijgt bezoek!

Ik realiseer me dat ik jullie weer een verhaal schuldig ben! Dus bij deze… ga er maar even goed voor zitten, want ik heb jullie (alweer) heeeeel veeeeel te vertellen!

Donderdag, na mijn stage heb ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan, vooral lekker chillen, waar ik al aardig goed in word! Ik ben samen met Anne naar het zwembad geweest om daar heerlijk af te koelen! ’t Was alleen een beetje jammer dat er een of andere vage vent de hele tijd kopje onder ging (jaja, met duikbril op z’n hoofd) als wij langs zwommen. Dat heeft hij denk ik wel zo’n 10 keer gedaan, waardoor wij nogal de kriebels kregen… Dus hebben we het zwemmen maar gelaten voor wat het was (ik moet je erbij vertellen: de baantjes zijn hier twee keer zo lang als in NL dus ik vond het niet zo heeeeel erg ;))!

Vrijdag zijn we ook weer gaan zwemmen en hadden we ons buurjongetje Matthew meegenomen. Hij vond het allemaal prachtig mooi om mee te gaan. Een stagiair die hier vorig jaar was, had voor hem zwemles betaald, dus vandaar dat hij kan zwemmen. Best cool. Na het zwemmen zijn Mette en ik heel Paramaribo doorgefietst op zoek naar allerlei lekkere hapjes en drankjes voor ons feest zaterdag. Naja, dan moet je je voorstellen, dat de Surinamers bijna net zoveel kunnen zuipen als de Wilnissers, als het niet nog meer is ;) dus we moesten aardig wat inslaan. Dit betekende dan ook een heleboel tochtjes heen en weer. Maar ja, welke drank drinken Surinamers nou graag? In ieder geval een aantal Campari (vraag me niet hoe ze dat vieze spul kunnen drinken) en rum. Dus mochten we even op rumproeverij komen bij Imro (om 2 uur ’s middags….). Maar goed, dat mag de pret niet drukken! Dus wij op pad met alle rum in ons hoofd en uiteindelijk is alles gelukt. Met volgeladen fietsmandjes (die oma-dingen zijn dus toch nog ergens goed voor) zijn we slingerend terug naar huis gefietst. Gelukkig had Anne het eten (wat ik met haar klaar zou maken) al helemaal zelf gemaakt onder het genot van muziek (wat haar zo gelukkig maakt!).

Karen en Lana waren deze week ook ziek. Dus uiteindelijk zijn ze naar het ziekenhuis gegaan, met Mette (hun begeleider volgens de dokters) en zijn ze daar geprikt, bloed en iets tegen de pijn in hun bil… jippie! Maar gelukkig bleek het niks ernstigs te zijn. Pff opluchting!

Zaterdag was dan de grote dag, ik zou mijn feestje geven en…… mijn moeder en tantes kwamen aan (Els, de vriendin van mijn oom, is bij deze ook omgedoopt tot tante!). ’s Ochtends zijn Anke, Mette en ik de stad ingegaan. We wilden namelijk (Mette en ik) hetzelfde jurkje scoren voor ons feestje. Dit was nog een hele survival, want het was Valentine, en dat wordt hier zo ongeveer net zo uitgebreid gevierd als kerst. Dus overal kraampjes, cadeautjes, mensen en vooral DRUKTE! Gelukkig voor ons was het bij het eerste winkeltje raak en hebben we een supermooi jurkje gescoord (zie de foto’s :D! Ik heb me ’s middags al gauw klaar gemaakt, want rond 4 uur zou ik opgehaald worden. Karen had mijn haar gedaan en ik voelde mij helemaal jarig! Dus om twee uur zat ik helemaal klaar. Kreeg ik om iets voor 4 te horen dat het kwart voor 5 werd, tja, Suriname he. En uiteindelijk kwam Steven om 5 uur om mij naar het vliegveld te brengen (owjee, ze zouden om half 6 landen en het is een uur rijden!). Maar goed, ik vertrouw maar gewoon op Steven (onze bodyguard van ons avondjes stappen) en rij met hem mee naar het vliegveld. Om 6 uur waren we op het vliegveld, en dan begint het lange wachten. In iedereen zag ik mijn moeder en mijn tantes, maar pas om 7 uur waren ze er dan echt! Whiehoe, wat super! En ook wel gek dat ze er nu ineens echt zijn! Het bracht meteen veel heimwee mee, want ineens realiseerde ik me dat er in Nederland nog zoveel lieve mensen zijn die ik toch wel mis! We zijn eerst naar hun huis gereden (op nog geen 5 minuten lopen van mijn huis!) en ik kreeg meteen mijn laatste prik… Auw! Daarna zijn we naar ons huis gegaan en ik had verwacht dat het feest al in volle gang was. Niet dus, er was nog niemand… gekke mensen! Ze houden zo van feestjes. Maar toen wij er eenmaal waren, begon het langzaam vol te stromen. Het was superleuk. Ook leuk om meteen mijn moeder en mijn tantes aan iedereen voor te kunnen stellen! Veel mensen gingen al vroeg weg, maar uiteindelijk ging het feest door tot een uur of drie. Na aardig wat drankjes kon ik er maar niet over uit dat Surinaamse mannen vaak meerdere ‘schatjes’ hebben. Dus ging ik heel dapper de discussie aan met een Surinaamse man. Maar dat werkt natuurlijk niet, want volgens hem zijn er in Suriname meer huizen (vrouwen) dan kerken (mannen) en moet toch elk huis voorzien worden… Tja… daar denk ik toch anders over. Maar volgens hem ging iedere man vreemd… fijn gevoel… mijn schatje zit aan de andere kant van de wereld, maar goed, ik vertrouw hem volledig, dus ik maak me daar geen zorgen om! Surinamers zijn absoluut charmeurs, en ik begrijp nu waarom….! Mette en ik hebben daarna in bed nog heerlijk liggen geinen en zijn toen tevreden in slaap gevallen.

Zondag moesten we weer vroeg op, want om 9 uur vertrokken we naar White Beach. Mijn moeder en tantes gingen mee en ook Ireen en Kirsten, super gezellig! Met een heel busje volgeladen met bakra’s vertrokken we dan naar White Beach. Na ongeveer een uur rijden kwamen we daar aan. Het is supermooi met een heerlijk wit strand en daarop allemaal afdakjes gemaakt van palmbladeren. Supermooi en heerlijk om te relaxen! Heel dapper na alle enge verhalen over White Beach (een kaaiman die over het net was gezwommen, kleine piranha’s die door de gaatjes zwemmen maar dan groot worden, gaten in het net en ga zo maar door), ben ik toch gaan zwemmen. En ja, ik heb nog steeds 10 tenen en 10 vingers! Onze overburen hadden het georganiseerd en hun zus (tante Nellie) was ook mee. Zij was 5 uur ’s ochtends op gestaan om voor ons te koken. Heerlijk zeg! We worden hier echt verwend! Om 7 uur waren we weer thuis en merkwaardig genoeg was ik van een hele dag niks doen aardig moe. Dus lekker m’n bedje ingedoken!

Deze week heb ik zelf geen les gegeven. Dinsdag kwamen mama en Els kijken. Dat was super leuk. Het schoolhoofd en mijn mentor waren beide erg enthousiast en vonden het superleuk dat ze kwamen kijken. Ze werden met open armen ontvangen. Supersupersuper! Ik kon hun alles laten zien en heb ze aan iedereen voorgesteld. Zelf heb ik een les gegeven, zodat ze konden zien hoe ik les gaf. Mijn moeder heeft toen nog een leerling geholpen. Erg leuk, zo kon zij ook met de leerlingen communiceren. Els en mijn moeder hebben ook nog pennen en kaneelstokjes uitgedeeld. Dit was echt hilarisch, want de kinderen en de juf vonden de kaneelstokjes helemaal niet lekker! Oeps, verkeerde uitgekozen. Maar goed, de meeste hebben het dapper opgegeten en daarna meteen flink wat water gedronken hihi! Naja, het was goed bedoeld! Aan het einde van de dag hebben we afscheid genomen van de school. Mijn moeder en Els kregen een dikke vette brasa van de klassenleerkracht en het schoolhoofd. Ook de kinderen gaven hun brasa’s. Zo leuk, echt lieve mensen op mijn school. Ben er helemaal blij. Daarna zijn we de stad ingegaan. We hadden daar afgesproken met Linda. We zijn op jacht geweest naar souvenirs en dat is aardig gelukt! Wat het is kan ik nog niet verklappen, want dan is het geen verrassing meer voor de thuisblijvers! Daarna nog lekker wat gedronken bij zuz en zo en daar hebben ze ook fietsen gehuurd. Ik ben vervolgens weer naar huis gegaan en de dames zijn wat gaan eten in de stad. Toen ik thuis kwam, was zuster Egno er ook. Heel gezellig en ze heeft lekker met ons mee gegeten. Mijn moeder kwam ook nog langs, dus toen hebben ze meteen kennis kunnen maken. Van zuster Egno hebben we ook nog een Surinaams gebed geleerd voor het eten. Erg leuk!

De volgende dag was voor mij natuurlijk weer een gewone stagedag en daarna lekker met de meiden gechillt! Heerlijk! Ik zou ’s avonds lekker met ze uit eten gaan bij de waterkant, maar mijn moeder en tantes wilde ook uit eten, dus ben ik met hen meegegaan. We hebben heerlijke roti gegeten! Ik was op tijd thuis, dus nog even gedoucht en toen toch ook nog met de meiden mee. We zouden bij de waterkant gaan eten, maar uiteindelijk werd het de Waag, ook vlakbij de waterkant. Hier hebben ze heerlijk gegeten en het water liep me in de mond… Hm.. echt superlekker! Dus ik heb toen maar een toetje besteld :p! Want als ik nou teveel ga eten, kom ik hier vierkant vandaan en dat kunnen we natuurlijk niet hebben!

Donderdag was het zover, ik ging met mijn moeder, Linda en Els naar Galibi om daar zeeschildpadden te spotten. Om half 7 (gaap, dacht dat ik vrij was…) ging de wekker. Dus heel stilletjes alles bij elkaar gepakt, ontbeten, gedoucht en de kamer uitgeslopen want Mette kon wel lekker uitslapen. Anke was ook al wakker, dus zij heeft mij uitgezwaaid (lief, net m’n moeder haha!). Daarna bepakt en bezakt vertrokken naar mijn moeder en tantes en daar werden we opgehaald door de gids en de chauffeur. Onderweg nog meer mensen opgepikt en uiteindelijk met een busje met 12 bakra’s erin over de hobbeldebobbelweg vertrokken naar Albina. Onderweg nog een doodgereden boa constrictor tegengekomen… echt een groot beest… maar gelukkig was hij dood :)! Eenmaal bij de boot kwam ik een man tegen die ik al eens ontmoet had in het zwembad, dus even mee staan kletsen en hij had een slang in zijn handdoek (fijn) en hij was al heen en weer geweest naar Galibi en vertelde me dat ik voorop moest gaan zitten, omdat ik dan niet nat werd. Dus ik braaf gevraagd of ik voorop mocht zitten. En wat was ik blij dat ik dat had gedaan. Ik was als enige droog :D:D:D:D. De anderen waren he-le-maal doorweekt, echt gigantisch, zelfs de gids en de stuurman!!! Wat ben ik toch weer slim!!! Eenmaal op Galibi kregen we onze kamers te zien, gewoon hele simpele maar leuke kamertjes, met z’n vieren naast elkaar… Gezellig! Toen gingen we het dorp bekijken. De mensen wonen hier weer heel anders dan in Danta Bai. Danta Bai waren de bosnegers en hier wonen de indianen. Ze wonen veel verder uit elkaar. Ze wonen hier echt met kleine families bij elkaar. Ook hebben we de school gezien, echt supermooi! Ook zijn we naar Galibi Zoo geweest en ik werd meteen besprongen door neusbeertjes en aapjes. Verder kreeg ik nog een luiaard in mijn handen geduwd, want: ‘Ik zie dat jij dat heel graag wilt en dat durft!’ en voor ik het wist had ik een luiaard in mijn handen. Nu zijn die beesten gelukkig errug lui, dus was ik niet zo bang, en het voordeel is dat ik Karen nu kan laten zien wat een luiaard is ;)! Om 10 uur ’s avonds was het dan eindelijk zover… We gingen zeeschildpadden spotten. Maarja, dappere Sofie die donkerangst heeft en waterangst, moet in het pikkedonker, door het water, naar het bootje toe survivalen… wat een feest. Maar eenmaal in het bootje ging het weer prima. Tot…. het bootje ging varen…. Je kon echt niets, maar dan ook niets zien en dat wat je zag was heel vaag. Het bootje ging ook best een beeeeetje hard en ik kan je zeggen,ik had net zo goed in een zwembad kunnen springen zoveel water kwam er over mij heen. Het bootje ging ook nog eens van links naar rechts, van boven naar beneden en keihard naar voren. Tja, je kan je voorstellen, dat ik dat met mijn angsten niet zo heel fijn vind. Je ziet niets omdat het zo donker is en je om de twee seconden een enorme plens water in je gezicht krijgt, maar je voelt van alles gebeuren. Ik moet je eerlijk bekennen, ik was doodsbenauwd en ik voelde me net een vluchteling, maar dan had ik het nog heel goed zeg maar. Het was echt raar dat ik me zo voelde, want ik deed dit toch voor mijn lol? Het was raar om me zo te voelen en ik schrok van het gevoel dat een vluchteling zich ook zo zou voelen, maar dan nog veel en veel erger! Maar toen ik eenmaal gewend was, kon ik wel genieten. Het feit dat je helemaal alleen op zee bent, je overgeeft aan mensen die er veel ervaring mee hebben, de stilte om je heen, de natuur om je heen en je mee laten voeren naar het onbekende. De sterrenhemel was prachtig mooi, niet helder, maar daarom juist heel mysterieus. Pff.. Zo voelt avontuur dus. En het werd alleen nog maar mooier. Toen we eenmaal aangekomen waren gingen we op zoek naar de zeeschildpadden. We kwamen al gauw een aantal sporen tegen en die sporen lijken gewoon op die van tankwagens. Zo groot en zo breed en in het midden een klein lijntje, van haar staart. Wow, we zijn dus echt dichtbij en ze zijn er echt! Al gauw hadden we er een gevonden, maar die konden we niet zo goed bekijken. Als ze hun nest aan het graven zijn mag je ze niet storen, want dan gaan ze misschien weer terug. Je kan pas kijken als ze haar eieren aan het leggen is. Na nog een paar schilden gespot te hebben (jeetje, die beesten zijn echt supergroot) kwamen we er een tegen die naar de zee terugliep. Ze ging nog best snel. Elke keer wel even uitrusten maar wat een prachtig mooi beest! Na nog meer zoeken, kwamen we er een tegen die een nest aan het graven was. Hier hebben we gewacht, midden in een stortbui, maar goed, we waren toch al nat! Toen ze eitjes ging leggen, hebben we van dichtbij gekeken. Ik zat op nog geen 50 cm afstand en het voelde zo bijzonder. Ik voelde helemaal met haar mee. Ze was helemaal in trance en het deed haar niks dat wij erbij waren. Het was heel mooi en heel rustig. Het gevoel is eigenlijk onbeschrijfelijk, het is zo uniek om daar met 12 mensen bij zoiets bijzonders te mogen kijken wat je normaal alleen op tv ziet. Haar hoofd was ook zo groot en ze was gewoon supersupermooi! Nadat ze het hele nest vol had gelegd met eitjes (zijn er zo’n 180) heeft ze het heel liefdevol dichtgemaakt. Ik vond het zo mooi echt bizar dat je met een beest zo kan meevoelen en leven en die liefde gewoon voelt. Heel zorgzaam heeft ze het dichtgemaakt en ook nu steeds weer even uitrusten. Ze merkte nog steeds niet dat we er waren, terwijl ze me wel aankeek. Het was zoooooo mooi echt super. Na al dit moois gezien te hebben, zijn we weer teruggegaan met de boot. Weer die hele survivaltocht, maar ik voelde me zo voldaan, zo vredig en zo bijzonder dat ik hier bij heb mogen zijn, dat ik alleen nog maar kon genieten van de tocht. Ik geniet zo met volle teugen hier en ik besef me dat dit zo’n grote en mooie levenservaring is. Ik ben ECHT gelukkig en ik geniet, ik geniet zoveel en ik weet niet wat ik daar mee moet, behalve mezelf er gelukkig mee maken en het met jullie te delen. Het is te mooi allemaal, te bijzonder en te gaaf om dit te doen. Een ieder die ik mag aanraden, doe het! Het is zo mooi om zulke dingen te beleven en geloof me, al dat sparen is veel meer de moeite waard dan elk weekend je geld op maken aan uitgaan, kleren en make-up! Het is onbeschrijfelijk wat je hiervoor terug krijgt. Het gevoel is zo mooi! Het is uniek en de ervaring maakt me zo gelukkig! IK BEN GELUKKIG! Uiteindelijk waren we om twee uur thuis en ben ik tevreden dromend over schildpadden en reuze slangen in slaap gevallen.

De volgende ochtend weer vroeg wakker. Daarna heerlijk geluierd, boekje gelezen, foto’s gemaakt en naar de vissers gekeken. Zij kwamen terug met enorm veel meerval (100 kilo) die ze ons met volle trots lieten zien. Op de boot werd deze nog gefileerd en in stukken gehakt (smakelijk eten). De overbodige delen werden in het water gegooid en door de gieren opgegeten. Ik mocht ook meelopen om te kijken hoe deze vis werd gedroogd op een vuurtje. Die mensen vonden het helemaal leuk om te laten zien. Om drie uur kwam weer een andere gids ons halen om de jungle in te gaan. Het is hier weer heel anders dan bij Danta Bai, het bos is hier minder hoog en minder dicht begroeid. Ook zijn er hele andere planten en palmen. Best gek. We zijn ook nog door het moeras gegaan, over een boomstammetje waar je je alleen vast kon houden aan een paar dunne takjes die elk moment konden breken, maar mijn jaren gymles heeft toch maar weer zijn dienst bewezen ;)! In het bos waren alleen super veel muggen die mij erg lekker vonden, ik hen alleen wat minder haha!

Op zaterdag zijn we weer richting Albina vertrokken. We maakten nog een stop bij Frans Guyana. Hier zijn we naar de markt geweest en dat is echt bizar. Ten eerste kom je daar aan en rijdt iedereen ineens weer rechts, hebben ze Franse nummerborden, Franse taal, je betaalt met euro’s en ook de prijzen zijn gericht op de Europese markt. Je kan je dus wel voorstellen dat alle Surinamers uit de kustgrens hun spullen verkopen op de Franse (zo noemen ze dat hier) markt en dat alle Fransen hun spullen inkopen in Suriname. Er is ook geen enkele douane post aanwezig. Zo maf! Ook was daar de gevangenis waar Papignon in heeft gezeten (heette hij zo?). Daar is een boek en een film van. Ik vind het wel heel bijzonder om dat nu te gaan lezen/bekijken. Daarna zijn we overgevaren naar Albina om daar de bus terug te pakken. Dat betekende dus weer een hobbeldebobbel weg terug van zo’n 5 uur, maar we hadden een supersnelle buschauffeur die ons in 2 uur terug had gereden (hij reed dan ook wel 120 km per uur waardoor je regelmatig dacht dat je een whiplash kreeg door het enorme gestuiter of dat je tegen een andere auto op zou knallen en dus niets meer na kon vertellen). Ook heb ik nu eindelijk besloten waarom reggae mensen zo met hun hoofd op de maat mee deinen. Op die weggetjes in die landen doe je dat namelijk automatisch! We zijn over de grote brug gereden en volgens de Surinamers ben je al dood voordat je het water reikt als je eraf springt… jaja… hoe overleven bungeejumpers dan een sprong? Eenmaal thuis heeft mama mij thuis gebracht en heb ik lekker gedoucht. Daarna kwamen ze bij mij lekker broodjes eten. Els en Linda zijn weer terug naar huis gegaan en mijn moeder bleef slapen, omdat ik anders alleen in huis was. Lief he?

Vanochtend ben ik samen met mijn moeder naar de gospelkerk geweest. Ook weer een hele ervaring. Er waren ontzettend veel Hindoestanen die naar deze kerk kwamen, merkwaardig! We werden welkom geheten en kregen een plek op de beste stoeltjes en in de voorste rijen (en dat terwijl we zo graag zo onopvallend mogelijk wilde blijven). We hebben eerst een uur lang gospelliedjes gezongen, erg leuk. Mensen zwingen, zingen, prijzen, klappen, heffen hun handen in de lucht, dansen, gillen, rennen naar voren om nog meer te dansen en bovenal zingen ontzettend hard en vol overgave! Bizar weer. Daarna kregen we een uur lang een preek. Het ging erover dat wanneer je respect had voor God en Jezus en erin geloofde je geen ziektes kon krijgen en dat wanneer je er wel een had, maar geloofde en goed leefde, dat God je weer beter kon maken. Dus als je parkinson hebt, dan kan God je genezen als je er maar in gelooft (laat nou net het vrouwtje naast mij die ziekte hebben….). Ook was er een vrouw die jarig was. Ze moest naar voren komen en huilde. Ook was haar kwelling weggenomen door de Heere en ze begon nog harder te huilen. Haar zoon was ook gekomen, en dat zorgde voor nog meer emotie. Heel bijzonder. Het was een hele bijzondere ervaring om dit zo mee te maken en ik vond het erg fijn dat ik welkom was in deze kerk!

Net is Lana terug gekomen van haar trip met Ron en nu is het wachten tot de rest terugkomt van hun trip. Dan kunnen we heerlijk verhalen uitwisselen, want ik moet zeggen, mis ze nu na 4 dagen toch wel een beetje! We zijn zo gezellig met elkaar en het klikt zo leuk!

Lieve mensen in Nederland, ik ben nu al een maand zonder jullie en ik begin jullie nu toch ook wel te missen. Al jullie gezelligheid! Wel gek om aan de andere kant van de wereld te zijn. Maar jullie reacties vind ik echt superleuk om te lezen. Dan ben ik toch weer een beetje bij jullie! Dus blijf maar reageren, daar word ik blij van! Hoop dat jullie het niet erg vonden dat mijn verhaal weer langer is dan de vorige, maar het is hier ook zo mooi en ik vind het zo leuk om alles met jullie te delen!

Hele dikke brasa uit het prachtige Suriname
So!