Juffrouw Suffie Wang op tarantulajacht

Zo, eerste stageweek zit erop. Mijn school is super! Lieve juffen, lieve kinderen en heel knus en gezellig! Ik kan het goed vinden met de klassenleerkracht, het onderhoofd en het schoolhoofd. Alledrie hele lieve mensen, net als de andere leerkrachten. Eerst maar eens even gekeken hoe het er hier aan toe gaat op een Surinaamse school en hoe mijn kinderen zijn. ’s Ochtends begint de school hier met een vlaggenparade. Alle leerlingen staan dan op het erf en één klas zingt het volkslied. Zo geweldig. Daarna wordt er in de klas gezongen over God. Ja, hier zingen ze zelf Nederlandstalige gospelliedjes! Dus kon ik ook zo af en toe meezingen! Heerlijk! Het is leuk om te zien hoe mensen in een ander land lesgeven.

Dinsdagavond zijn we naar salsadansen geweest bij Broki, maar ik kan je eerlijk vertellen dat ik geschokt was door de invasie kaaskoppen (lees 50 blonde dames) die kwamen salsadansen. Dus na 5 pasjes van de oversekste, nogal rare salsaleraar ben ik afgehaakt! Wel nog even lekker gegeten bij Broki en mijn Nederlandse verjaardag ingeluid om 8 uur ’s avonds. Leuk leuk!

De volgende dag was ik dan echt jarig ook in Suriname. ’s Ochtends werd ik wakker en hingen er slingers en ballonnen buiten… Lief! Op naar mijn stage… maar niemand feliciteerde mij snik snik. Ze waren het vergeten. Maar toen ik eenmaal bij het schoolhoofd was geweest om een aantal dingen met haar te bespreken, wisten ze het weer, omdat ik heerlijke ijsjes heb gekocht voor de leerlingen bij het schoolhoofd. Meteen excuses en dikke brasa’s en bosi’s (kussen). Heerlijk die Surinaamse mensen! De klas heeft heel hard voor me gezongen… zo lief en heerlijk gesmuld van hun ijsjes en mij gefeliciteerd met: ‘Gefeliciteerd juffrouw Suffie’. Ook van hen kreeg ik dikke brasa’s! Om 10 voor 1 nog een leerling eropuit gestuurd om koekjes uit te delen aan de leerkrachten. Na schooltijd kwamen alle leerkrachten mij nog meer brasa’s geven en vertellen dat ze hoopte dat ik nog mooie jaren had en me geborgen moest voelen bij God. Lief lief lief….! Eenmaal thuis kwamen Oom Leo en Harvey me ook nog feliciteren. Thuis heb ik alle lieve felicitaties uit Nederland in ontvangst genomen en heerlijk met Roy geskypet (schrijf je dat zo?). Vervolgens vol spanning gewacht op mijn kadootjes… en ik ben flink verwend, met 21 kaarsjes op mijn chococake, liedjes, oorbellen, een legging, een armband, Suriname slippers en een super mooie riem! Maar, wat gingen we vanavond nou eten… want ik wilde pizza (heerlijk zelfgemaakte pizza, maar niet nadat je hebt gezien dat de cake die Anne voor mijn verjaardag wilde maken was ontploft in ons magnetronnetje). En wat moest ik aan… altijd hetzelfde vrouwenprobleem. Iedereen in de legging en in de broek, maar ik in mijn rok, moest ik nou wat anders aan of niet en waar gingen we heen? De enige hint die ik kreeg was dat ik moest dansen met een man met een peniskoker… hmz… ladies??? Uiteindelijk ontvoerd en ‘geblindoekt’ door Lana en surprise, toen ik eindelijk mijn ogen open deed waren we beland bij………….. de Pizzahut! Jammie, en het aangezicht was ook leuk, alle meiden hadden hoedjes op en de stoelen versierd… Gezellie! We hebben heerlijk gegeten en de service was prima. Anke werd nog aangevallen door een levensgevaarlijke (ahum) nachtvlinder, waardoor wij allemaal schreeuwend en gillend binnen 1 seconde aan de andere kant van het restaurant stonden… nee, ben dus nog niet overal aan gewend. Ik kreeg van het restaurant nog een heerlijk ijsje en ze hebben voor me gezongen. Ik voelde me super jarig! Leuk leuk. Wel jammer dat de man met de peniskoker niet is komen opdagen ;) (ahum).

Donderdag was een rommeldag. Alles inpakken voor trip, stage voorbereiden en op zoek naar de kleermaakster die mijn uniform gaat maken. Pff ook weer een survival. Eerst de hele stad doorkruisen opzoek naar lijn 8 in de brandende zon! Toch uiteindelijk gevonden, dankzij een vrouw die ons vijf keer heeft uitgelegd hoe we moesten lopen en zelf steeds de route in het ieniemienie liep… erg komisch! In de bus zat ik naast een heel lief meisje die steeds even wegzakte, ze was zo moe. Karen die zat naast een man die de hele weg XTC riep en ons zo doorgrondig aankeek dat ik het liefste was uitgestapt…. Maar goed, wij dappere meiden zijn toch blijven zitten en hebben zelfs in één keer het winkeltje gevonden. Daar op laten meten en binnen 10 minuten stonden we weer buiten, dus dat betekende terug naar de stad, weer lopen door de brandende zon en uitgeput thuis komen.

Vrijdag was het dan zo ver. WE GAAN OP TRIP! Voorgesteld aan de gidsen, die mij ook stug Suffie noemen (zie ik er zo suf uit, waarom kunnen ze de Dr. Sophie Egmondstraat wel uitspreken en mijn naam niet?). Mijn naam is dus bij deze verandert in Suffie Wang (Wang vanwege dat ik hier ook al de Chinees heet ;)). Samen met onze gidsen uren lang in een hobbeldebobbelbus zitten, plassen in het oerwoud, waarbij kreten volgden als: ‘Ik kan niet plassen als je kijkt!’ en veel lachaanvallen verder, kwamen we aan bij de havenplaats vlakbij Pokigron (woonplaats van de gidsen). Hier moesten we de boot nemen naar Danta Bai. Maar goed, dan moet je eerst zien die boot in te komen, wat ontzettend op mijn lachspieren werkte, wat je kan begrijpen. Ow, ik zal jullie trouwens nog even vertellen hoe we eruit zagen. Anne en ik waren de doorgewinterde wereldreizigers en Anke, Lana, Mette en Karen waren de modelletjes met oorbellen en mascara (dames, de bush bush…) wat het contrast super grappig maakte! Maar goed, uiteindelijk allemaal in de boot beland en daar gingen we dan… op weg naar Danta Bai. Genieten onderweg, zoveel groen, zo mooi en zoooo indrukwekkend! Heerlijk heerlijk heerlijk! Eenmaal in Danta Bai aangekomen waren wij de enige vakantiegangers en verder waren er nog wat medewerkers aanwezig. Ik zeg je: een paradijsje op aarde! We hebben onze kamers ingedeeld, houten hokjes, waar je een raam had wat bestond uit een houten plankje, dus je kon je raam wel dichtdoen, maar dan nog had de vloer enorme spleten, dus je was niet bestand tegen enge beestjes. Na onze slaapkamertjes ingericht te hebben kwam onze gids, Alitjaan met de hangmatten aan. Lana melde zich aan als proefkonijn en hulp. Daarna lekker gaan zwemmen tussen de enge beesten die er volgens ons waren, maar volgens de gids niet. Dus goed, toch maar geprobeerd. Maar goed, dan moet je in je sexy outfit (lees bikini met supersexy watersandalen) zien te survivalen in een rivier die je niet kent. Dus de een na de ander kopje onder, maar uiteindelijk bij de stroomversnellig (Danta Bai = geruis van de stroomversnelling) gekomen. Maar goed, dan moet je nog zien in die stroomversnelling te komen. Nou goed, drie kwartier later, 60 pogingen verder en een x aantal blauwe plekken en schrammen verder (waah, op bloed komen toch piranha’s af?) ben ik dan in de stroomversnelling beland. Heerlijk, zo’n gratis bubbelbad/massagebad! Alleen Karen der waterschoen vond het wat minder, die vond het fijner om met de rivier mee te gaan ;). Na het zwemmen zijn we naar de moestuin toe gegaan. Daar zijn we opzoek gegaan naar allerlei planten, bloemen, vruchten en dieren, zoals: pindaplanten, bakovebomen, vogelspinnen, watermeloenen en ga zo maar door. Je vind hier echt alles in de natuur. Voor het eten heb ik ook nog trommelles gehad. Nouja, de mensen die mij goed kennen en mij wel eens een poging hebben zien doen, weten dat dit dramatisch is, maar goed, ik vind het zo leuk dat ik ga kijken of ik in Paramaribo op les kan! Na het eten zijn we op jacht gegaan naar de tarantula, en slimme Sofie gaat bovenop blaadjes staan, net voordat iedereen hem had gezien. Shame on me en boze gids… maar goed, dan maar naar het volgende tarantulanest. We hebben in ieder geval tarantulapootjes gezien! ’s Avonds nog even heerlijk bij het kampvuur gezeten en ik had ook nog een vogelspin gevonden… stond er bijna bovenop…. Daarna me plekje gezocht in de hangmat en lekker met Anne daar gaan slapen. Echt zo chill om zo open in de natuur te slapen. Helemaal relaxed, op de tropische regenbui na dan en Anne die me midden in de nacht wakker maakte: ‘Sofie, wat zit er op me hangmat, wat is dat?’ en ik zonder echt te kijken zei: ‘An, er zit echt niks, echt niet…’ haha!

De tweede dag zijn we op pad gegaan naar twee traditionele dorpen. Echt bizar dat, je hebt een beetje het gevoel alsof je in het Archeon of het openlucht museum in Arnhem loopt, maar dan hebben de mensen wel mobieltjes, enorme stereotorens en gitaren tot hun beschikking. We kwamen ook nog de kapitein tegen (de dorpschef). De laatste twee kregen een brasa, waaronder ik. Anke en Anne moesten nog even bij hem op schoot, maar hij had alleen een soort lendelapje aan… errug fijn! Alle kindjes lolly’s uitgedeeld en gekeken hoe ze speelden, ze maakten van hout en slippers autootjes, daar kunnen de Nederlandse kinderen echt nog wat van leren. Techniek is daar op school niet nodig! Ook nog een school bekeken, maar die was dicht, het was zaterdag. Maar die school is gewoon mooier dan mijn school in de stad. Bizar! Na de dorpjes hadden we even vrije tijd, dus hebben we ons weer in de rivier gestort en lekker watermeloen in de rivier gegeten. Alitjaan had een watermeloen bij zich, en je zag alleen de watermeloen boven water, zo grappig! Daarna zijn we het bos ingegaan. Bloed en bloedheet, want we moesten lange mouwen aan! Maar wel echt gaaf. Ik voelde me een beetje een miertje uit ‘Een luizenleven’ (of moest ik me dan een luis voelen ;)). Na de boswandeling weer in de boot gestapt en verder gevaren. Bij rotsen hebben we heerlijk het water ingesprongen. Na 1 keer was Mette echter ook haar schoen kwijt… maar ik had mijn supersexywatersandalen nog wel. Mijn waterangst speelde weer op, dus maar even mijn supersexywatersandalen aan Mette uitgeleend. Daarna weer terug naar de boot, wat ook weer een hele tocht opzich was… maar tien blauwe plekken verder was ik toch weer op de plaats van bestemming aangekomen. Weer terug naar huis en ook daar weer gezwommen. Lekker gegeten, jaja, vis met graatjes heb ik zelf ontleed… overwinning! Ook nog een vogelspin opgezocht, want ik kan het toch niet over mijn hart verkrijgen om niet speciaal voor Marije op de foto te gaan met een vogelspin. ’s Avonds hebben we lekker bij ons stekkie gezeten. Daar hebben we who’s in the box gespeeld met Alitjaan en Blad (de gidsen). Dit keer hadden we dieren. Mette had bilaap verzonnen (we deden het met dieren), maar tja, wat is een bilaap en hoe omschrijf je dat?? Uiteindelijk scheen het een baviaan te zijn ;). Karen had het kaartje van een luiaard en was er sterk van overtuigd dat het luipaard moest zijn. ‘Ik weet zeker dat ik het woord goed heb, maar degene die hem opgeschreven heeft, heeft het vast verkeerd geschreven!’ Jaaaa Karen, helaas, maak dit nou maar gewoon duidelijk! Daarna kwam de uitbeeldronde. Dit was zo supergrappig… vooral het verschil tussen een Nederlands en een Surinaams schaap was komisch. In Suriname heeft hij namelijk hoorns, waardoor wij echt geeeeeen idee hadden wat het was ;)! Naja, je kan je voorstellen dat heel wat bacardi’s en uitbeeldacties verder we supergezellig en melig waren. Daarna dan maar flesje draaien (hoe oud ben je nou?), maar dan zonder kusjes, maar met brasa’s (supersurinaams) en vragen. Ook erg leuk en nog een Surinaams flessen-doorgeef-spelletje gespeeld. Erg gelachen dus. Toen was het bedtijd. Blad en Alitjaan bleven ook in de hangmat slapen, want alleen Lana, Anne en ik sliepen in de hangmat. De anderen kozen toch voor hun bedje. Maar goed, Laan had het warm, dus….. we gingen nachtzwemmen. En laat het nou net zo zijn dat Alitjaan had verteld dat de kaaimannen en anaconda’s ’s nachts actief worden in de rivier… Feest! Maar goed, ik typ dit verhaal nog, dus dat heb ik ook weer overleefd. Daarna nog heerlijk gelachen en gekletst in de hangmatten.

De laatste dag in Danta Bai was ik al om half 7 wakker, ik had wel 3,5 uur geslapen… geeuw! Dus ik wilde supergraag zwemmen, maar verder niemand. Helaas pindakaas. Later, na het ontbijt toch gaan zwemmen, wat ook nog weer een avontuur was. Daarna tas ingepakt en we zaten om 1 uur helemaal klaar voor vertrek. Maar goed, het is Suriname en onze boot kwam pas half 3 aan. Dus om 3 uur vertrokken we pas vanuit Pokigron. En het had superhard geregend, driedubbeljippie! Een en al blubber, kuilen, gaten, bijna-vast-zittingen verder, zijn we aangekomen in Paramaribo. Dan denk je alles gehad te hebben, maar valt de bus toch nog bijna om in een plas. Maar dit ook weer overleefd.

Daarna volgde weer drie dagen stage. Zelf les gegeven en de kinderen zijn zo lief. Ik krijg elke dag brasa’s (knuffels) en bosi’s (kusjes) en ik geniet volop.

Gister was ook weer bijzonder. We hebben heerlijk Mettes verjaardag gevierd. Net toen we wilde gaan slapen, kwam Laan erachter dat er wat water op de vloer lag. Mette kwam ook even polshoogte nemen. Toen ze nog een keer wilde kijken, hadden we een Titanic in de keuken. Er spoot water uit het keukenkastje en de hele keuken en gang stond binnen no time onder water! Dus Laan en Mette (in haar pyama) naar de overkant gerend, waarop weer supersnel 4 Surinaamse mannen volgden. Die hebben ons gelukkig geholpen. Hmz.. nu maar hopen dat alles goed gerepareerd is en ik niet straks mijn kamer uitdrijf ;)!
Sorry voor de lange tekst, maar ik had jullie zoveel te vertellen!

Mi lobi Sranan!!!!!!!!!

Heel veel brasa’s en bosi’s en zonnestraaltjes van juffie Suffie Wang!