Suffie Wang zondert zich af in de bush bush

He lieve Ajocgangers en natuurlijk ook niet-Ajocgangers. Hebben jullie een beetje genoten van het festival? Mij nog horen meezingen (dankzij m’n lieve zus en Dees heb ik ook van t festival mee kunnen genieten!)? Nu allemaal brak en morgen weer aan het werk… (tis al morgen voor jullie haha)! Nou voor als je je weer wat beter voelt heb ik weer een lekker stukje tekst voor je om te lezen!

Mijn één naar laatste verhaal over mijn Suri avonturi!! Dit keer weer een lang verhaal!! Sorry voor de mensen die zich op een kort verhaal hadden verheugd, maar ondanks dat ik in volledige afzondering van de bewoonde wereld heb verkeerd de afgelopen twee weken, heb ik jullie toch erg veel te vertellen…. ;)!

Eindelijk was het zo ver, volledige afzondering in de bush bush, om precies te zijn in het dropje Tamarin. Voordat we naar Tamarin konden vertrekken was het nodig om een voorraad eten en drinken aan te leggen voor twee weken. In Tamarin is namelijk geen winkel. Het dorp is anderhalf uur varen vanaf Moengo, de dichtstbijzijnde stad met de dichtstbijzijnde supermarkt. Alles wat we meenamen moest dus ook lang houdbaar blijven, oftewel, blikken, blikken en nog eens blikken…..

Eindelijk vertrokken we naar Tamarin. Om daar te komen moesten we eerst twee uur met de taxi rijden over een hele interessante weg. Die weg zit namelijk vol met kuilen, hobbels en tja, eigenlijk is die weg gewoon zoals alle andere wegen in Suriname ;)! Erg avontuurlijk…. vooral als je een tegemoetkomende auto met zo’n 100 kilometer per uur op je af ziet komen, maar niet gewoon op je af ziet komen, nee, slingerend over de weg, net alsof ie van een skipiste afkomt…. Ondertussen word ik zelf gelanceerd doordat we één van de duizend hobbels iets te hard namen… ja, echt één groot pretpark hier en dit is nog maar het begin……
Eenmaal bij Moengo aangekomen was het nog even zoeken naar de boot. Uiteindelijk gevonden. Meneer Akkasi kwam ons ophalen. Eén van de inwoners van Tamarin. In onze boot zaten verder de kapitein (burgemeester) van Tamarin en onze overbuurman met zijn zoontje. We moesten anderhalf uur varen en het tempo werd meteen naar beneden gegooid. Heel rustig gleden we over de rivier…. aan beide kanten bomen, bomen en nog een bomen. Het was heerlijk genieten.
In Tamarin aangekomen stond het breedlachende schoolhoofd ons op te wachten. Deze man lacht echt de hele dag door en van zijn lach begin je automatisch ook te lachen, moet je nagaan hoe gezellig het daar wel niet was ;)! Wij kregen ons appartementje toegewezen. Twee matrassen op de grond, 1 pan, 2 bekers, 3 theekopjes, 2 lepels en 1 mes. Meer was er niet in het appartement, geen tafel en geen stoel. Tja, daar sta je dan. We hebben ons appartementje ingericht. We moesten ook de klamboe ophangen, dat was nog een heel geknutsel met touwtjes aan het plafond, maar goed, hij hing! Daarna met onze collega’s kennis gemaakt. Zomaar twee meesters, dat had ik nog niet gezien in Suriname! Het zijn allemaal erg leuke mensen. Als je in Suriname afgestudeerd bent aan de PABO moet je 3 jaar verplicht in het binnenland werken. Al deze mensen wonen dus maximaal drie jaar in Tamarin.

De volgende dag was onze kennismaking met de school. ’s Ochtends komen de kinderen met twee schoolboten (één stroomopwaarts en de ander stroomafwaarts) naar school toe. De ene boot doet er een half uur over vanaf het verste door, de ander een uur. Toen we de schoolboot aan zagen komen, dacht ik: Owjeej, allemaal grote kinderen! Daarna zag ik alle kinderen het schoolplein opkomen. M’n tweede gedachten: ‘Allemaal jongens.’ Uiteindelijk bleek het wel mee te vallen. De kinderen zijn hier ouder dan in de stad en er zijn inderdaad meer jongens, maar het viel wel mee. Op de school zitten 75 kinderen, verdeeld over 7 groepen (dus ongeveer 10 a 11 kinderen per groep). Alle leerlingen komen uit de omgeving en zijn boscreolen. Het zijn echt ontzettend leuke, mooie en vriendelijk mensen die vol zitten met levensvreugde. De eerste dag hebben we vooral gekeken hoe het er aan toe ging op de school. In elke klas hebben we een half uurtje gekeken. De kinderen zijn echt ontzettend leuk en we gaan ons hier absoluut vermaken.

De dagen daarop hebben we steeds in een andere klas les gegeven. We mochten zelf les geven. Zonder voorbereiding begonnen wij lessen te geven over rechthoekige driehoeken… tja… Ook heb ik lekker wat blunders gemaakt. Zo zei ik tegen de leerlingen: ‘Jullie zijn er in gestonken.’ Maar ze hadden natuurlijk geen flauw idee wat dat betekende. In de eerste klas leerde ik het liedje ‘Hansje pansje kevertje’ over een kevertje dat een hekje opliep. Vervolgens begon ik te zingen ‘Hansje Pansje Petertje klom eens op een hekje’. Tja, de kinderen begrepen nu niets meer van het hele kevertjes idee! In de vierde klas ging ik een som uitleggen aan een jongen. Zegt hij aan het eind: ‘Maar juffrouw, er staat toch – in plaats van +?’ Oeps! Gelukkig mogen blunders zo af en toe toch?
Het was echt super super super leuk om op deze school stage te lopen. De kinderen zijn hier heel anders, ze spreken veel minder goed Nederlands, want in hun eigen dorpen spreken ze alleen Aucaans en verder hoeven ze nooit Nederlands te spreken. Dit zorgde voor leuke miscommunicaties, maar met handen en voeten zijn we een heel eind gekomen. De kinderen zijn erg leuk en heel enthousiast. Het waren allemaal creolen waar we les aan gaven en de levensvreugde straalt van deze bevolkingsgroep af. Wat een geweldige mensen zijn het.
Wat ik nog het meeste ga missen aan deze mensen is het ritmegevoel. Wow, die mensen kunnen zingen, trommelen, dansen jeetje, je kijkt je ogen uit. De laatste dag moesten wij even op een aantal kinderen van de vierde klas letten. Uit zichzelf begonnen ze allerlei liedjes te zingen, erbij te trommelen en te dansen. Zonder het af te spreken wordt er ook tweede stem gezongen… Wow, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik me realiseerde dat ik dit nooit meer zo ga zien. Die momenten dat er wordt gezongen, gedanst en getrommeld zijn zo mooi! Als ik thuis ben laat ik jullie allemaal de filmpjes zien. Helaas ervaar je het dan natuurlijk niet zoals het echt is, want ik weet zeker, als jullie in zo’n klas zouden zitten, zou je continu een lach op je gezicht hebben, zitten dansen op je stoel en kippenvel hebben van het geweldige moment! Als troost luister ik nu heerlijk liedje van Beyonce en zit ik ook even te dansen achter m’n laptopje ;)!

De overige tijd hebben wij ons zelf weten te vermaken. Wij hadden allebei het boek ‘Papillon’ meegenomen, zo hadden wij onze eigen boekenclub. Daarnaast waren de kaartspelletjes, puzzelboekjes, mierenachtervolgingen, kakkerlakkenkerkhofopruimdiensten, levensverhalen schrijven, slangenjacht, kletsen en dansen achter het fornuis hard nodig om de tijd te doden. Daarom als advies, mocht je ooit naar het binnenland gaan: bereid je voor op absolute afzondering en…. neem baygon mee (lang leven Karel Kakkerlak en zijn mede vermoorden).

Verder hebben we kennis gemaakt met de dorpsbewoners, die je op twee handen kan tellen ;)! De kapitein (soort van burgemeester) woont en werkt in de stad, maar is toch burgemeester (huh?). Hij komt vaak naar Tamarin en probeert nu een autowegverbinding te maken tussen Lantiwee (een dorp verderop) en Tamarin. Op die manier hoopt hij dat er meer mensen naar Tamarin komen. Zondag heeft de kapitein ons meegenomen via een bospad naar Lantiwee. Met z’n vieren (zijn zus ging ook mee) hebben we een uur door de stromende regen met een palmblad boven ons hoofd over het bospad gelopen (hip he, ik wordt al een echte bosjesvrouw!!). Onderweg kregen wij lekkere bosmarkoesa’s om te snoepen. De kapitein was bewapend met houwer en jachtgeweer om te jagen, maar bovenal om ons te beschermen tegen gevaarlijke dieren die in het bos leven. In Lantiwee heeft hij ons kennis laten maken met de Amerikaanse zuster Anna. Zij is al 29 jaar verpleegster in het dorp Lantiwee en spreekt het Aucaans vloeiend. Zuster Anna heeft ook een baptistengemeente en zij predikt het geloof in Lantiwee. De inwoners van Lantiwee gaan naar diensten van de baptistengemeente, de leerlingen krijgen onderwijs in het Rooms Katholieke geloof en van huis uit geloven deze mensen in Winti. Bizar zoveel geloven door elkaar! De kapitein heeft ons het hele dorp laten zien en ons met alle inwoners kennis laten maken. Vervolgens gingen we met Steven (een leerling uit de zesde klas) met de schoolboot naar een ander dorp, Pinatjarimi. Dat betekent: ‘Door armoede ben ik hier terecht gekomen’. Ook hier heeft de kapitein ons een rondleiding gegeven. Het is mooi om te zien hoe de mensen in zo’n dorp met de natuur leven. We kwamen leerlingen uit de klas tegen en hebben daar geprobeerd mee te praten. Ze zijn echter erg terughoudend, wat je op school niet merkt. De kapitein kreeg van de kapitein van Pinatjarimi nog een glas palm (90% rum) aangeboden. Als kapitein kan je dit niet afslaan. De eerste slok moet hij op de grond gooien, zodat de voorvaderen mee kunnen drinken. Wij vonden het een beetje spannend, een kapitein met jachtgeweer, houwer en drank op. Maar we leven nog!



Daarna zijn we weer terug gevaren naar Lantiwee om daar nog met een oude meneer met drie tanden een colaatje te drinken. Hij vond dat wij nog lang niet weg mochten. We kregen van zijn familie podosiri mee naar huis. Dat zijn een soort bessen, die moeten fijn gestampt worden, vervolgens gezeefd en uitgeknepen, een hels karwei waar 5 man aan mee helpt. Dat ziet er overigens heel gezellig uit… dat als ik thuis kom, gaan we ook met z’n allen koken ;)!


In het weekend hebben we ook slagbal gespeeld met de leerkrachten op het schoolerf. Tja, Sofie en slagbal. Maar ik liet natuurlijk mijn goed kant zien en heb braaf meegespeeld. Je kan je misschien indenken hoe dat gaat: alle ballen zijn vangballen of uitballen, alle ballen die ik eventueel zou kunnen vallen komen me te hard aan dus laat ik ze maar op de grond vallen en tot overmaat van ramp weet ik de ballen ook niet verder dan vijf meter te gooien waardoor ze dus nooit bij de brander aankomen. Maar: ik heb slagbal gespeeld…. ;), of m’n team daar blij mee was weet ik eigenlijk nog zo net niet!! Gelukkig zag ik een paar dagen later een jongen uit de vierde klas ook slagbal spelen. Hij had de bal geslagen en bleef toen staan, hij vergat te rennen, dus…. ik was nog best goed ;)! An en ik kregen bij dat aanzicht natuurlijk helemaal de slappe lach (het was echt een leuk joch… een beetje klunzig maar super grappig daardoor!) en dat terwijl de juffrouw ontzettend boos werd op de kinderen die hier (logischerwijs) ook om moesten lachen! Volgens mij zijn An en ik in Tamarin niet altijd het goede voorbeeld geweest haha!


Ook hebben we kennis gemaakt met meneer John. Hij is de bewaker van het oude internaat (een heel mooi wit plantagehuis) en hij let op de school. Hij heeft ons zijn kostgrondje laten zien, anderhalve hectare die hij helemaal zelf onderhoudt met bananenbomen en weet ik veel wat nog meer erop… super leuk om te zien. Hij wil ook graag naar Nederland komen, maar moet nog hard sparen, dus wie weet, kan ik hem over twee jaar aan jullie voorstellen.
Het slapen was ook een hele survival. An en ik hebben heel romantisch naast elkaar gelegen op de dunne matrasjes onder één klamboe. Om half 9 lagen we zo ongeveer in bed (tja wat moet je anders in totale afzondering??). En dan begon het feest. De klamboe paste namelijk net niet goed om ons bed heen. Na heel wat sjorren, trekken, verhangen, nog een keer trekken en alles vastleggen lagen we dan in onze klamboe. Nu moet ik je zeggen dat ik altijd heel royaal heb gelegen, Anne wat minder…. (wat ben ik toch gemeen!!)! Gevolg was wel dat Anne zo af en toe in mijn armen wakker is geworden, omdat ik zo hard aan de klamboe had getrokken dat haar deel echt niet meer goed zat. Dus, advies, ga nooit met mij samen onder één klamboe liggen… ;). ’s Nachts hebben we ook veel gezelligheid om ons heen. Meneer de haan vond het nodig om rond een uurtje of 1 vrolijk te gaan kraaien. Vervolgens bleef hij dit volhouden tot het licht werd… errug fijn! Ook hadden we een muizengang naast ons bed, ook errug gezellig en als we de deur uit liepen hadden we een echt kakkerlakkenkerhof. Jammie!
Het eten was ook elke dag weer spannend. Koken met 1 pan, wij kunnen alles aan! Heerlijke prutjes gemaakt onder het genot van onze Ipod.. Dit zorgde voor heerlijke dans- en meezingmomentjes!


De terugweg was helemaal geweldig. Alle leerkrachten gingen het weekend naar de stad. We zijn met één schoolboot terug gevaren, maar in de schoolboot zaten ook alle kinderen + 9 leerkrachten en 8 extra kinderen en dan ook nog eens hun bagage. De boot stroomde vol met water… heel veel water… owjeej owjeej owjeej! Maar, gelukkig zijn we niet gezonken of verdronken!
Daarna werd het nog spannender, in een 7 persoonbusje met z’n twaalven…. Over de o zo gezellige hobbeldebobbelweg. Maar, met heel wat geprop, geschuif en vooral erg veel stil zitten hebben we ook dit overleefd en zijn we weer veilig in de stad aangekomen.
We hebben het echt super leuk gehad in Tamarin. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, een onvergetelijke ervaring (de zoveelste in Suri ;))!


Eenmaal terug in de stad hebben we meteen genoten van het stadsleven… we zijn weer eens lekker gaan stappen @ Havana. Erg gezellig!!! De volgende dag niet zoveel gedaan, beetje in de zon gechillt. Zaterdag avond zijn we ook weer heerlijk gaan stappen @ zsa zsa zsu.. Heerlijk heerlijk! Op het gegeven moment (sorry dees;)!) stond alleen ons clubje er nog. Na een blik op ons horloge bleek het kwart voor 6 te zijn…. Je kan je misschien wel voorstellen dat er zondag door ons allemaal vrijwel niets gedaan is. Vandaag de stad weer onveilig gemaakt…. Lekker shoppen… en volgens mij moet ik wel een doos op gaan sturen, want ik weet wel zeker dat ik over m’n 37 kilo limiet heen zit, wat erg!!


Nou dit was het weer voor deze keer… ik ga zo lekker eten, vakantie vieren, chillen, kaarten en een hapje eten…. Over 10 dagen zit ik alweer in Nederland….. de tijd gaat veel te snel! We gaan de laatste 10 dagen nog heerlijk genieten met elkaar…

Toch heb ik ook wel heeel veel zin om jullie in Nederland allemaal weer te zien hoor!


Hele dikke brasa!
Juf Suf

p.s. heb al m’n schoolwerk ingeleverd, m’n onderzoek gehaald met een 8, dus nu wachten of m’n portfolio goed is en dan ben ik officieel Juf Suf.