Libi da wai Suffie Wang

Ik vind dat ik jullie weer een nieuw verhaal schuldig ben, aangezien het laatste verhaal wat minder leuk was voor jullie om te lezen. Gelukkig kan ik jullie melden dat alles weer goed gaat en dat ik weer vrolijk rondhuppel door de hitte die Paramaribo ons biedt (en momenteel de o zo fijne regen!). Dit alles dankzij mijn lieve meides die super goed voor me gezorgd hebben. Zonder hun had ik echt geen moed gehad en zin gehad om hier nog langer te blijven, dus ode aan mijn chickies!!

Nou goed, waar waren we gebleven? Dat ik aan de beterende hand was. Gelukkig nu dus weer helemaal beter! Helaas werd vanaf het moment dat ik beter werd, Lana zieker. Ze heeft dengue te pakken en is zaterdag opgenomen in het ziekenhuis. De dappere Laan heeft zich hierdoor heen geslagen en is nu weer gezellig bij ons thuis… Nu kunnen wij voor haar zorgen en wat vaker haar opzoeken in haar kamertje in huis, de bezoekuren in het ziekenhuis waren namelijk heel stom, van 10-11 ’s ochtends (dan zijn we dus allemaal op stage) en van 5-6 ’s avonds. Wij lapten dit een beetje aan ons laars en zijn gewoon langs gegaan wanneer wij dat nodig vonden. Dit werd ons door de verpleegsters niet echt in dank afgenomen, waardoor we nu helemaal blij zijn dat ze weer hier is, want ze werden er niet vriendelijker op, op zich redelijk begrijpelijk als wij telkens binnen komen stormen. Gelukkig hebben ze wel heel goed voor onze Laan gezorgd en voelt ze zich elke dag een klein stukje beter!

Goed, genoeg gekletst over zieken. Tijd voor leuke informatie, dus ik sla even een week over dat ik ziek op bed lag en spoel meteen door naar afgelopen vrijdag, want…. we gingen op trip!!!! Jippie!! Daar had ik weer zo’n zin in en ik was er ook zo aan toe. Helaas waren we niet compleet, want Laan was al ziek en Ank (onze allerliefste lieverd van allemaal) is speciaal voor haar thuis gebleven. Mette, Anne, Karen en ik zijn dus op trip gegaan. Het was al een heel avontuur voordat we weggingen. Ik was misselijk van mijn antibiotica dus hoe gingen we dit overleven in de hobbeldebobbelbus? Eerst kwamen de meiden uit Venlo naar ons toe, want die gingen ook mee op trip. Gezellig, hoe meer zielen hoe meer vreugd! Ka en ik voorin de bus gaan zitten in de hoop dat ik dan geen last van mijn misselijkheid zou hebben. Gelukkig ging het redelijk goed en alles binnen gehouden!

We waren goed en wel op weg, door de kuilen, de hobbels, de bobbels, de gaten en ga zo maar door en ja hoor, het moest er een keer van komen…. Autopech! Een veer was doorgebroken (een veer die de schokken opvangt… nu heb ik daar niet zo heel veel verstand van, dus kan ik jullie niet precies uitleggen hoe of wat!). Dit betekende dus, we kunnen niet meer verder, maar gelukkig had onze chauf zo z’n connecties en werd er een andere bus gebeld, die over drie kwartier bij ons zou zijn. Prima, we kunnen wel even wachten, dat Surinaamse tempo gaat echt in je bloed zitten! Nou goed, anderhalf uur (huh, het zou toch drie kwartier zijn?) later kwam de bus aanrijden. Spullen van het ene achterraam naar het andere achterraam doorgeven en we konden weer verder. Het voordeel van anderhalf uur wachten is dat de misselijkheid weg was! Jippie!

Eenmaal aangekomen bij het Brokopondomeer, moesten we ook nog even geduld hebben, want er moest nog brandstof gehaald worden en dat kon pas als wij er waren, anders had de man geen geld.. Nou goed, wachten, chillen, relaxen, wachten en nog eens wachten zit er bij mij nu al zo ingebakken, dat overleven we ook nog wel! Een half uur later konden we dan op de boot. Het was een uur varen naar het eiland: Libi da wai (geniet van het leven). Onderweg vaar je tussen allerlei bomen door. Ik zal jullie uitleggen waarom (tja, aan de geschiedenis ontkom je niet bij deze trip). Het Brokopondomeer is een aangelegd meer (net als de Vinkeveense plassen, maar dan veeeeeeeeeeeeeeeel groter). Ze hebben een stuk bos onder laten lopen met water uit de Suriname rivier. Hier is toen het Brokoponodomeer uit ontstaan. De bomen zijn gewoon blijven staan en staan dus nog steeds in het water (al vanaf 1968). Het coole hiervan is dat ik nu wel kan zeggen dat ik door de toppen van het oerwoud heb gevaren!! Wie kan dat nou zeggen! De eilandjes die in het meer zijn, waren vroeger bergtoppen. Hoe gaaf!

Na een goed uur varen, kwamen we dan aan op ons onbewoonde eiland en, wow, zo mooi heb ik nog nooit een eiland gezien. Echt een onbewoond eiland met mooi zand, tropische hutjes (dat doet dan wat minder onbewoond aan), palmboompjes en alleen de mensen die het eiland onderhouden om je welkom te heten! Supersupersuper…. Het is nog beter dan ik had durven dromen. Snel onze hangmat ophangen in het hangmattenkamp en daarna bikini aan en zonnen. Naja, of dat zo’n succes was….. Je moet je voorstellen, So ligt daar op der handdoekje te liggen, en te liggen en te liggen. Boekje lezen, nee niet leuk, muziekje luisteren, nee ook niet heel veel zin in, zwemmen dan maar, oke! Jippie een kwartier voorbij, oke, wat nu, weer liggen…. Zand, bah, plak, zonnebrand, water, nog meer zand… afspoelen in het water, owjeej nog meer zand, overal zand, WHAAAAAAAAA! Je kan je misschien dus voorstellen hoe ik erbij lag…. Na een half uur, An, ik verveel me, ik heb zin om te klieren (tja, mam, de buien die ik niet op jou of Roy kan uiten, uit ik nu maar op An, ze is er al redelijk aan gewend en voelt ze al aankomen)! Oke, dan nog maar een keer zwemmen, weer opdrogen, weer insmeren, boekje lezen, muziekje luisteren owja, en liggen. Nee, ik ben hier niet voor gemaakt. IK BEN HIER ECHT ZOOOO NIET VOOR GEMAAKT, IK WIL WAT DOEN!!!!!! Nou, dan maar het spelletje: ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is groen!’ Na heel wat bomen (overal bomen) te zijn afgegaan had An de goede gevonden. Nu was zij aan de beurt: ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is rood.’ Jippie makkelijk, m’n neus!!! Want ondertussen was ik toch al aardig rood gekleurd… Op den duur gingen Met en Ka terug naar ’t hangmattenkamp. An vroeg of ik ook mee terug wilden, maar nee, ik had nu de smaak van het superchillen te pakken. Ik bleef liggen waar ik lag en genoot van het leven… (dat moet immers toch op een eiland dat die naam draagt!). Supermooie zonsondergang, oranje wolkjes, mooie eilandjes aan de horizon…. Wat wil je nog meer?? (antwoord is makkelijk: ROY ROY ROY ROY!)

Die avond hebben we lekker gegeten en ’s avonds met z’n allen lekker bij elkaar gezeten en gekletst. ’s Nachts moest ik vertoeven in een hangmat. Ik had al tegen Mette gezegd dat ik haar wakker zou maken als ik naar de wc moest (we hadden alleen van 19.00 tot 22.30 licht). Maar laat zij mij nou wakker maken, tja, toen moest ik eruit. De hele nacht een beetje liggen woelen en draaien, want deze hangmat ligt toch niet zo chill als die bij Danta Bai!

’s Ochtends heerlijk ontbeten en daarna op stap gegaan met Anneke (de vrouw die de trip had geregeld). We gingen een tocht om het eiland maken. Nou dit werd letterlijk om het eiland, want er waren overal prikkelbosjes, dus hele stukken moesten we zwemmen… (fijn als je dan weet dat er piranha’s in het water zitten….)! Dit was dus een hele survival, maar het was zeker de moeite waard. Wat was het hier mooi zeg! Prachtig, echt waar. Ik had ook nog een paar mooie stenen gevonden voor op het graf van m’n vader, maar goed, ik moest ook weer terug zwemmen…. met stenen….. niet zo fijn! M’n flesje maar aan Mette gegeven en de stenen uiteindelijk in m’n bikini gestopt, want met stenen in je handen zwemmen is al helemaal geen succes. Wel een goeie workout haha! Na menig aantal keer gedacht te hebben dat ik zonk, takken tegen me aangevoeld te hebben die ik interpreteerde als piranha’s, heb ik toch het begin punt weer gehaald. Toen ik terug kwam stond er een heerlijk lunch op mij te wachten…. Moksi alesi, vooral An is daar gek op ;) met name de geur! Na het eten zijn we weer gaan zonnen en ik heb de smaak nu te pakken. IK KAN HET, IK KAN ZONNEN!!! Zolang ik dat maar vaak genoeg dacht ging het ook goed.

Na het zonnen (ja, aan alles komt ook weer een einde) zijn we in de boot gestapt op weg naar het eiland van dokter van der Hoog. Dit is een heel schattig eilandje met super mooie huisjes erop. Heel chill en privé, maar wij hebben er lekker op rondgelopen. Na menig fotootje genomen te hebben zijn we nog even gaan zwemmen. Heerlijk, maar ook pijnlijk, ik was ondertussen al flink verbrand namelijk! Mette kreeg ook nog het idee om in het zand te gaan liggen en dan van bovenaf een foto te maken, het effect was: dichtgeknepen ogen tegen de zon, een gefrustreerde Sofie, maar uiteindelijk toch een hele leuke foto, leuk idee Met!

Gauw weer terug voor het avondeten. Een heerlijke bbq!! Jammie! Deze nacht niet gewekt door mijn buurvrouw die moest plassen, maar wel weer menig uurtje wakker gelegen, omdat m’n hangmat nog minder lekker hing. We hadden hem namelijk strakker gehangen, zodat ik niet zo zou doorliggen, nou dus liever doorliggen dan slapen in een strakke hangmat… Slapen is al niet m’n sterkste punt (in tegenstelling tot mijn vriendje).

De laatste dag was helaas al weer in zicht…. Lekker wakker geworden en nog geprobeerd wat te zonnen, maar alles deed al zo’n pijn van de zon, dat ik maar lekker m’n boekje ben gaan lezen. Op de terugweg zijn we nog langs Tonka eiland gevaren, dat is het toeristische eiland in het Brokopondomeer, maar ons eiland was toch veeeeeeeel mooier!! Toen weer terug naar de bus.. onderweg nog bijna omgeslagen, omdat we een boom over het hoofd hadden gezien en daar dus overheen vaarden (fijn…fijn…)! Dit keer in een bus die het wel helemaal tot het einde heeft volbracht, dus gelukkig waren we op tijd thuis!

Eenmaal thuis zijn we nog naar Lana geweest in het ziekenhuis, dat had Anke kunnen regelen. Gelukkig maar want we wilden haar allemaal heel graag zien. Van te voren hadden we gegeten bij het frietpunt, jaja, mijn eerste patatje en kroketje sinds ik hier ben! Laan lag met vijf anderen op een kamer. Een heel mooi ziekenhuis en heel lief dat we langs mochten komen. Helaas moesten we Laan achterlaten in het ziekenhuis, wel gek hoor!

Maandag ben ik weer voor het eerst naar mijn stage geweest. Ik kreeg brasa’s van mijn mentor en het schoolhoofd en ze waren heel blij dat ik er weer was. Tijdens de morgenzegen kreeg ik van de hele school een applaus en iedereen was heel bezorg en geïnteresseerd. De kinderen hadden me ook allemaal gemist… lief he?! Ik heb maandag het schoolhoofd geholpen met het inpakken van de cadeautjes voor de loterij, waarmee ze geld proberen in te zamelen om een schutting te bouwen. Vandaag was het dan zover, de loterij en de snoeppauze, vanaf 10 uur alleen maar plezier, geschreeuw en gezelligheid, ik heb een stuiterbal en een pen gewonnen, jippie!

Deze week een rustig weekje, morgen maar tot 10 uur school en dan zijn de kinderen vrij. De leerkrachten moeten dan vergaderen (ik dus ook). ’s Avonds lekker uit eten met Ireen, Thijs en Eva (jaja, Mijdrecht en Wilnis zijn hier goed vertegenwoordigd) en van het weekend misschien nog een dagtripje doen… Ik hou jullie op de hoogte en ik hoop dat jullie weer blij zijn met een blijer verhaal uit Paramaribo.

Ik mis jullie nog steeds hoor en vind het super leuk dat ik zoveel reacties krijg! Word er elke keer weer helemaal blij van en geniet ervan om het te lezen. Jullie kunnen nu ook weer nieuwe foto’s terugvinden op: sofieinsuri.mijnalbums.nl of sofieterschiphorst.mijnalbums.nl (staan op beide dezelfde foto’s). Hoop dat bij jullie in Nederland ook alles goed gaat!

Heel veel brasa’s en bosi’s
Suffie Wang!