Suffie Wang is ziek

Hallo lieve trouwe lezers van Juf Suf! Het is alweer tijd voor een nieuw verhaal! Dus ga er maar weer goed voor zitten, want dit keer wordt het een iets ander verhaal als je verwacht…

Ik lig nu heerlijk op mijn eigen kamertje. De eerste dagen nog wat onwennig, alles nieuw en spannend, andere geluiden, grote kamer, maar gelukkig ben ik nu al redelijk gewent! Het is alleen nog steeds wel erg groot en ik ben dan ook heel blij als Roy over 3 weken langs komt!

Vorig weekend hebben we niet veel spannends gedaan. We zouden op trip gaan, maar omdat het zo hard regende hebben we dat gecanceld.. Zondag ben ik met Irene gaan zwemmen in Parima, daar heb ik 40 van die ellenlange baantjes (ja, nog steeds 50 meter!) gezwommen… Wat ben ik goed!!

Dinsdag kwam mijn stagebegeleider langs om een les te kijken. Hij was erg tevreden en dat was fijn en leuk om te horen. Doe ik toch nog alles goed! Daarna is hij op mijn fiets naar andere stagiaires gegaan. Ik voelde me alleen niet zo lekker dus wilde weer naar huis, maar dat ging moeilijk want mijn fiets was er niet. Om 1 uur direct naar huis gegaan en daar m’n bed ingedoken. Ik was harstikke rillerig en voelde me echt niet lekker.

De volgende dag heb ik mijn stage ook afgebeld. Ik zag het niet zitten om te gaan, want voelde me ziek. Toen alle meiden weer thuis kwamen van stage zeiden ze dat ik toch eens even mijn temperatuur op moest meten… Nou, vooruit als jullie dat willen. Dus ik heel braaf onder m’n oksel gemeten, 37,5, schijn je daar dus 1-1,5 graad bij op te moeten tellen. Dus ik had bijna 39 graden koorts, dus onder m’n tong gemeten en ja hoor, 38,6 graden koorts. Nou, direct maar m’n bedje in gedoken.

Donderdag was het nog niets opgeknapt, voelde mij alleen nog maar ellendiger. Om het uur wakker geworden om m’n temperatuur op te meten (je weet maar nooit)… Uiteindelijk ben ik naar de dokter gegaan. Om half 11 had ik een afspraak, maar pas tegen 12 uur konden we naar binnen. Heel fijn! Zit je dan met je koorts en je ziek zijn… Toen moest ik maar even bloed laten prikken, maar dat moest weer in een ander gebouw, loop je met je koorts en duizeligheid over de straat in de brandende zon en moet je daar ook weer een trap op, succes ahum. Het prikken kon gelukkig wel meteen en dit was ook zo gebeurd. Ik kon bij de dokter wachten op de uitslag. Maar goed, dit gaat natuurlijk ook weer op z’n Surinaams. Dus op twee uur had ik eindelijk de uitslag. Ondertussen hadden ze ook al m’n bloeddruk opgemeten, die was 85/53, veel te laag dus. Ik voelde me al zo ellendig, dat ik van de dokter z’n praatje weinig heb meegekregen, behalve dat het geen dengue was (dank u dank u) en dat hij verder niet zoveel afwijkends zag…. (maar wat is het dan wel??). Hij heeft me antibiotica voorgeschreven en om half 3 mocht ik weer naar huis. Thuis gauw weer m’n bedje ingedoken en de meiden hebben super goed voor me gezorgd. Die avond gingen de meiden stappen, maar Anne bleef thuis. Zij is om het uur bij me komen kijken om te weten wat m’n koorts was en of ik nog leefde ;)! Gelukkig was dit het geval!

Vrijdagochtend had ik toch ineens hele hoge koorts, 39,6. Ik was er nu helemaal klaar mee en we hebben besloten naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb aan Lana en Anke hun armen gehangen om het er ernstiger uit te laten zien (anders wordt je niet zo gauw/goed geholpen). Lana heeft alles voor me ingevuld en uiteindelijk kregen we een formulier mee waarop stond: staat van aankomst: Levend. Apart he? Ook stond er een soort aankruisformulier op en dan kon je ook aankruisen: ‘Reanimatie (all in)’. Zo raar! Daarna mochten we verder naar binnen, want ik mocht bloed laten prikken. Ik werd steeds beroerder en uiteindelijk kreeg ik van een broeder (zo heten de verplegers hier) een stoel. Dat was ook wel nodig. Gelukkig was er een Nederlands meisje dat daar stage liep die wij kenden. Zij heeft ons dus voorgetrokken, want anders hadden we nog eeuwen kunnen wachten (had ik er waarschijnlijk nu nog gezeten). Zij heeft een man voor ons een kamertje uitgezet en heeft toen m’n bloeddruk gemeten. Deze was gelukkig wel weer iets gestegen. Ook heeft ze weer bloed afgenomen. Ze bond mijn arm af met plastic handschoentjes. In Nederland gaat het bloed dan al netjes in zo’n buisje, maar hier gaat het eerst in een naald en vanuit die naald moest ze het dan weer in buisjes spuiten, maf! Daarna moest ik ook urine afgeven, maar ja, waar doe je dat in een kamertje waar om de haverklap allerlei mensen naar binnen komen. Liever ging ik ook niet naar de wc, want daar is het gewoon echt vies. Uiteindelijk is Lana voor de deur gaan staan aan de buitenkant en Anke aan de binnenkant, het was best hilarisch, gelukkig kon ik weer lachen, want dat kon ik daarvoor niet meer, zo slecht voelde ik me. Puntje bij paaltje kwam niemand meer terug om dit ook weer af te halen, dus heeft Anke het zelf maar gebracht. Ze doen dan gewoon met een stukje tape je naam op het potje, bizar! Er kwam ook nog een mevrouw een infuusnaald bij mij aanbrengen. Tja, als je het doet, moet je het wel goed doen…. Maar dit deed meer pijn dan ik had gedacht, ik had best medelijden met Anke haar hand… Vervolgens mochten we even wachten en zou er zo weer iemand komen. Na een kwartier was er nog niemand dus is Lana zelf maar weer achter het infuus aan gegaan. Ik mocht toen op de spoedeisende hulpafdeling zitten en daar kreeg ik mijn infuus, water met glucose en zout. De mensen die je daar ziet, daar wordt je echt niet blij van. Een meisje die helemaal benauwd was en aan de zuurstof zat, een vrouw helemaal aan het kermen en krijsen, een man helemaal in verband ingepakt en dan zit je daar met je infuus op een stoeltje… fijn! Lana en Anke moesten ook nog eens weg… nog fijner! Ook hoor je nog mensen op de gang krijsen, schreeuwen en huilen en dan schijnt er dus net iemand overleden te zijn… het is allemaal zo anders hier! Toen de dokter de uitslag had, bleek ook hier weer niets bijzonders aan de hand te zijn. Nu ben ik toch wel heel benieuwd wat het wel was. Het infuus werd er even met sneltreinvaart ingedruppeld en ik mocht weer naar huis. Huh! Wat heb ik dan?? ’s Avonds had de dokter (de huisarts van donderdag) me nog gebeld en gevraagd hoe het ging. Gelukkig was de antibiotica ondertussen aangeslagen en had ik geen koorts meer. Waarschijnlijk heb ik volgens hem de ziekte van Weil, voor de geïnteresseerde, je kan het terugvinden op internet.

Nu lig ik alweer twee dagen op bed. Overal jeuk en huiduitslag. Nog steeds zo slap als een vaatdoek en eet vrij weinig… De antibiotica slaat aan, maar ik voel me nog helemaal niet lekker. Blijf deze week denk ook thuis, want ik wil hier niet gaan forceren, vooral niet omdat ik niet zeker weet wat het is en wat de ziekte doet….

Helaas heb ik dus ook de keerzijde van het heerlijke tropische klimaat ontdekt…. Maar opzich is mijn lengte van mijn blog dit keer ook wel een prestatie, zo kort is me nog nooit gelukt! Volgende keer hoop ik weer een leuker en langer bericht te kunnen plaatsen!

Heel veel liefs!
Sofie