Juffrouw Suffie Wang heeft regenvrij

Ja, ja, alweer tijd voor een nieuw verhaaltje over Juf Suf…. Dus bij deze…. Zo kunnen jullie een beetje met mij meegenieten! Het wordt waarschijnlijk weer een lang verhaal,maar heb respect voor de mensen die tot nu toe braaf alles volgen en de moeite nemen om het te lezen. Vind het ook zo super leuk al die reacties van jullie te krijgen…. Dus…. Blijf reageren…!

Oke, waar waren we gebleven? Owja, het stappen met onze gidsen. Helaas moet ik jullie teleurstellen en kan ik jullie nog niets vertellen over hun dansmoves. Mijn medeschatjes waren namelijk een beetje moe, dus zijn we onderuit op de bank gezakt om Australia te kijken. Nu is dit een hele mooi film, tenminste….. als je hem begrijpt…. Hij was hier in het Engels, zonder ondertiteling en het geluid liep 30 seconden achter op het beeld. Dat is heel gek film kijken. Geregeld volgde dus de vraag: ‘Snap jij er nog wat van?’ waarna Karen en ik samen op een rijtje probeerde te zetten wat er gebeurde. Af en toe met commentaar van Laan, die op haar laptopje zat, maar volgens mij meer van de hele film snapten dan dat wij deden ;)! Laan was ook zo lief ons van drinken te voorzien. Maar nadat ik mijn glas op de grond had gezet, weer bijgeschonken en voor de helft leeggedronken, kwam ik tot de conclusie dat ik stroop (limonade) met vlees zat te drinken. Er waren allemaal minuscule miertjes in mijn glas gekropen…. Lekker hor!
De volgende dag heb ik de hele dag huiswerk gemaakt. Ik heb alles afgekregen wat ik af wilde hebben… tja, zo erg ben ik dus nog niet gewent aan het Surinaamse tempo. ’s Avonds zijn An, Ka, Laan en ik bij Dumplings gaan eten. Super lekker gezellig tentje. Daarna heeft iedereen vroeg zijn bedje op gezocht. En toen gebeurde het…..

Het was een vreemde nacht. Een donkere zondagnacht en er hing spanning in de lucht. Mette voelde het al aan haar buik, want die was helemaal overstuur. So kon er ook niet van slapen, en zo lagen de dames naast elkaar te woelen in bed. So bedacht zich dat ze met haar ipod misschien wel in slaap kon komen, maar helaas, ipod kwijt. De reactie was panisch. Waar is mijn ipod? Waar heb ik hem laten liggen (So is ALTIJD alles kwijt hier in Suriname, ze is hier nog erger dan Roy… nou en dat is dus heel erg ;) en voor de moeder van Mette, Mette is vergeleken bij So nooit iets kwijt!). Alle kasten open getrokken, onder het bed gekeken, maar waar is dat ding nou toch? In de keuken, in de woonkamer? Geen flauw idee. Nergens gevonden… helemaal nergens, alleen wel onze lieve Laan gewekt… die dacht dat ik een smerig plannetje aan het uit voeren was voor haar, omdat zij errug vervelend was die avond…., maar het was alleen maar Sofie die wanhopig op zoek was naar haar ipod (wat minstens één keer in de twee dagen gebeurt, maar over het algemeen niet ’s nachts). Je kan je voorstellen dat het woelen en draaien er alleen nog maar erger op wordt. Toch maar proberen de slaap te vatten, want ze hadden nog maar 7 uurtjes om te slapen. Net had So haar draai gevonden, en toen….. ging haar telefoon. Het was Laan, maar ze was niet te verstaan. Daarna belde Laan nog een keer…. : ‘Soof, ben je wakker? (waarom neemt ze anders haar tel op??) Ik hoor vreemde geluiden, er zit iemand aan het dievenijzer al een kwartier… en toen ging ik kijken en zag ik wat en zag ik ook licht schijnen!’ Waarop So reageerde: ‘Oke, ik draai nu de deur open en jij ook en dan sprint je naar onze kamer toe!’ Maar… So kreeg de deur niet meteen open…whaaaa! Uiteindelijk toch gelukt en Laan was veilig in de kamer van So en Met. Grote paniek in kamer Met & So, waarop we An uit t andere huis maar gingen bellen, of zij misschien uit het raam wilde kijken of er wat te zien was, An der reactie: ‘Huh, wat?? Nee, zie niets!’ (waarschijnlijk probeerde ze So terug te pakken van haar Danta Bai-hangmat-beest) Oke, dan gaan we maar slapen, maar eerst Laan der matras verhuizen naar kamer Met & So! Ook weer een hele survival… maar wel gezellig. De nacht begon het ook nog eens te hozen, nu was toch wel alle spanning uit de lucht nam iedereen zo aan? Maar toch elke keer in de nacht wakker, omdat we dachten wat te horen, wat te zien, iets te voelen….. Creepy. Om half 6 (het was eigenlijk half 7) dacht So toch nog een inbreker te horen, het licht veranderde en er gingen deuren open en dicht. Scheen het uiteindelijk Anke te zijn die was opgestaan (dat doet ze namelijk altijd om 6 uur ’s ochtends…) Pff gelukkig toch alles goed afgelopen en alle spullen zijn nog in huis. Gelukkig zijn we wel weer een verhaal rijker ;)!

De ochtend was ook hectisch. Het had geregend als een gek. Na heel wat telefoontjes plegen naar de taxi’s moest iedereen een half uur tot drie kwartier wachten op een taxi, en ik heel stoer in m’n regenpak de fiets op gesprongen. Onderweg enorme plassen, rivieren, stroomversnellingen en aardige chauffeurs die het nodig vonden om een enorme waterval te creëren door door een plas te rijden en laat ik daar nou net fietsen…. ! Maar goed, dappere ik heeft het toch gehaald tot mijn stage. Hier me weer uitgekleed, regenpak uit, slippers uit, elastiekjes weer van m’n broek af, afgedroogd, schoenen gewisseld en daar was ik weer! Dan moet jij nu raden hoeveel leerlingen er uit mijn klas waren… Één leerling van mijn klas was aanwezig (ik heb er 10). Ook waren er een aantal leerkrachten niet. Het water stond net zo hoog als de dijkdoorbraak in Wilnis… spannend en ook hier kwam het water steeds hoger! Nog spannender….. Maarja, lesgeven aan één leerling is de moeite niet. Er waren sowieso bijna geen leerlingen aanwezig op mijn stage, dus hadden de leerkrachten maar besloten om de kinderen naar huis te sturen. En nee, er werden geen ouders gebeld, ze waren gewoon vrij, regenvrij om precies te zijn, is weer eens wat anders als ijsvrij ;)! Dus kon ik weer terug survivalen op mijn fietsje, net na het verhaal van mijn mentor dat je goed op moet passen voor kuilen in de plassen die je niet kan zien…. Aaaaah wat fijn!

De volgende dag ben ik wel weer naar mijn stage geweest. Het regenen was minder geworden, maar het water stond overal nog ontzettend hoog! Sommige straten waren echt rivieren. Er waren vandaag 5 kinderen uit mijn klas. Dus de lessen gingen gewoon door. Mijn mentor moest invallen in een andere klas, omdat die leerkracht water in huis had en dus moest hosen, dweilen, schrobben en boenen. ’s Avonds zijn we wezen eten bij Anneke, een kennis van Mette. Zij woont al 11 jaar in Suriname en heeft een heel mooi huis. Zo relaxed daar met een hele mooie veranda. We hebben daar heerlijk klaroenstampot gegeten en rookworst… Heeeeerlijk, eindelijk weer iets zonder botjes, vetjes en viezetjes. Ze heeft ons flink verwend en het was geweldig. De heen- en terugweg met de taxi was weer een hele survival door al dat water heen, soms dacht ik echt dat het water naar binnen zou komen, maar alle auto’s schijnen hier bestendig te zijn tegen het water en rijden gewoon vrolijk door het water heen, om vervolgens, zodra ze uit een plas/sloot/rivier zijn weg te scheuren! Eenmaal thuis hebben we ons nog een beetje bijgewerkt, want we gingen naar Havana Lounge, want daar kwam Quintino. Het was weer eens een geslaagde avond!

Woensdag hebben we eerst allemaal heerlijk uitgeslapen. Vervolgens zouden we Holy Paghwa gaan vieren. Dat is een Hindoestaans feest waar met verf en poeder wordt gegooid en voor dat soort vrolijke/rare dingen ben ik altijd wel in! Door het slechte weer waren er helaas veel feesten afgelast, maar dat wisten wij slimmerds natuurlijk niet…. We hebben de hele stad doorgereden op zoek naar een feest. Uiteindelijk waren we allemaal chagerijnig, want we konden niets vinden, de taxi was duur en we waren moe. Toen we toch een feest hadden gevonden, anderhalf uur later, zijn we er maar heen gelopen. Het begon alleen nog lang niet, helaas… Met gebogen hoofden liepen we weer terug om een taxi of bus te zoeken, tot één van de meiden met het idee kwam om dan maar gewoon midden op straat met poeder gaan gooien. Zo gezegd, zo gedaan en na nog geen vijf minuten was er geen stukje huid te bekennen en zagen we er allemaal erg kleurig uit. We hebben nog wat locals onder gegooid en zij ons. Het was werkelijk hilarisch. Kinderen, volwassenen, jongeren alles bij elkaar. Lana was zo bijdehand om in elke voorbij rijdende auto poeder te gooien. Gelukkig waren ze allemaal goed gezind en hebben we erg gelachen. Jammer genoeg vonden de Surinamers het ook nodig om ons te plagen met enorme bakken water op hun auto. Deze wilden ze vervolgens over ons heen gooien. Jammer voor hun,maar gelukkig hadden wij het vaak op tijd door, waardoor we in ieder geval droog weer naar huis konden. Maarja, je zit wel onder het poeder, dus… wie wil je meenemen?? De bus stopten heel vriendelijk, dachten wij…. Maar reed vervolgens heeeeeeeeel vrolijk weer door… hmz.. bedankt! Op zoek dus maar naar een taxi… Helaas waren er ook geen taxi’s dus hebben we maar bij het taxi bedrijf gewacht. Hier werd steeds gebeld op hun telefoon… creepy als je de film Scream in je achterhoofd hebt ;)! Gelukkig kwam de taxi na zo’n half uur wachten aanrijden (wat dat betreft ben ik wel aan t tempo gewent!). We mochten met ze vijven in zijn auto… pfoe… dat valt weer mij, vijf gekleurde meiden opgepropt in een taxi… zorgt toch voor leuke foto’s, veel gefluit, geroep en bekijks! Eenmaal thuis moesten we ons flink wassen en insoppen om het poeder uit onze haren te krijgen, maar goed, ik heb nu tenminste wel eens met blauw water gedoucht! Dit moest nog in snel tempo ook, want we zouden weer uit eten gaan met Ireen, Kirsten en Lidewij (Ireen en Kirsten zijn vriendinnen van de havo en lopen ook hier stage!). Dus wij snel weer de taxi gebeld en door het hoge water onze tocht naar Garden of Eden ingezet. Ook dit ging niet zonder problemen. Door het water zie je dus inderdaad de kuilen en putten niet zijn wij achter gekomen….. Ook is het niet heeeeeeeel erg fijn als de taxichauffeur de plas ietwat laat ziet en dan bovenop zijn rem gaat staan… naja, ik kan wel weer zeggen dat ik op het circuit van Paramaribo heb gereden (zo leek het dan… ;)) Eenmaal daar aangekomen waren we de eerste…. Goed man! We keken op de kaart en schrokken maar een heeeeeeeeel klein beetje, alles stond namelijk in Amerikaanse dollar en dat is dus drie keer zo veel als die van Suriname! Maar goed, het was wel allemaal erg lekker en supermooi.. Als je in Nederland in zo’n restaurant zou gaan eten, moet je wel zo’n 200 euro p.p. meenemen…! En zo duur was het hier nou ook weer niet. De wc had een hele eigen afdeling en was super mooi in sfeer, dus we zijn allemaal om de beurt naar de wc gegaan om hem te bekijken (viel heeeeeeeeelemaal niet op ;))! Daarna moesten Ireen en ik de rekening gaan vragen, maar het regende heel hard, dus hadden we heel lief een paraplu gekregen…. Natuurlijk nooit rekening mee gehouden dat er boven ons hoofd nog bomen, planten en struiken groeiden waardoor wij op den duur bijna vielen en op onze hurken het paadje af zijn gelopen… hmz…..

Donderdag zijn we naar het kindertehuis Leliendaal geweest. Ik was met Wendell mee geweest op trip, hij was onze gids en hij doet heel veel bij en voor het kindertehuis. Hij had voor ons geregeld dat we daar een dag mee mochten draaien. We moesten met het pondje over, altijd leuk. Eenmaal aan de overkant waren er een heleboel mannen die aan het fluiten en aan het roepen waren, zoals elke Surinaamse man doet. Wij hadden hier niet zoveel zin in en reageerden niet. Dit resulteerde erin dat toen wij wegliepen, we een steen naar ons hoofd geslingerd kregen, volgende keer zal ik dus braaf reageren….! Gelukkig kwam Wendell ons al snel ophalen en hebben we eerst wat gedronken bij Fort Nieuw Amsterdam. Erg gezellig daar! Daarna zijn we doorgegaan naar de school waar de kinderen van het kindertehuis opzitten. Onderweg nog langs de brandweer van Nieuw Amsterdam gereden, en laat die brandweerman nou ook Roy heten, dus daar ga ik met mijn Roy nog een keer langs! Eenmaal op de school leek het erop dat we niet mochten kijken, maar na wat rondvragen door het schoolhoofd was het toch mogelijk. Karen en ik hebben bij de kleuters gekeken en Mette en Lana bij de eerste klas. Het was erg leuk om de kleuters te zien. Ze zijn al heel mondig en hebben veel praatjes. Ze hebben heel veel versjes opgezegd en liedjes gezongen. Echt erg leuk! Daarna zijn we met een meisje uit de kleuterklas meegelopen naar het kindertehuis. Zij wist ons alles wel te vertellen en had enorm veel praatjes (een echte aanrader voor praatjesmakers!). Haar moeder werkt daar namelijk. Het kindertehuis had ik op trip al gezien, maar het blijf een ontzettend mooi kindertehuis waar de kinderen zich echt thuis kunnen voelen. We werden door Christien (de directrice) helemaal in de watten gelegd. We kregen eerst heerlijk saoto soep (de andere meiden verstonden zoute soep haha). Heerlijk! Ook kregen we cola en dat terwijl ze heel weinig geld hebben om te besteden. We werden dus echt verwent. De kinderen kwamen ook al gauw (kleuters zijn eerder uit dan de andere klassen). Het eten gebeurde in stilte en daarna was het tijd voor hen om te rusten tot half 3. Daar zaten we dan. Christien heeft toen voor ons maar een aantal oudere kinderen gezocht die we konden helpen met huiswerkbegeleiding. Laan en ik zouden ons op wiskunde en rekenen storten (ik heb immers niets voor niets een 9 voor mijn rekentoets). Toen ik zag wat ze moesten maken, schrok ik me een hoedje… wat is dit?? Wat betekenen die tekentjes, hoe leg ik dit uit, zijn zij niet slimmer dan ik, kortom HELP! Pff, jeetje het zweet brak me uit. Nou goed, toch maar geprobeerd. Het begin lukte me redelijk goed, dat ging over aantal procenten rente, dat kan ik nog wel, maar daarna kregen ze ongelijkheden met gekke tekentjes, tja, weet ik veel waar die tekentjes voor staan, die heb ik in Nederland nog nooit gezien! Die kinderen krijgen hier in de eerste klas wat we in Nederland in de zesde van atheneum krijgen…. Het niveau ligt hier qua rekenen en wiskunde echt stukken hoger dan bij ons! Gelukkig moest er daarna een meisje aan haar Engels en heb ik haar met Engels geholpen. Dit ging me toch een stuk beter af, terwijl ik hier niet zo’n held in ben… gelukkig, dus niet helemaal gefaald vandaag. Haar moeder kwam ook nog langs, die had ze drie maanden niet gezien. Ze is vijf minuten met haar boven geweest en toen was haar moeder weer weg. Haar moeder werkt op een school in het binnenland en daar is geen MULO voor de leerlingen, dus moest haar dochter hierheen. Het meisje was wel een beetje van slag, maar gelukkig gaat ze in de paasvakantie naar haar toe, en ze glunderde helemaal toen ze dit vertelde. Zo fijn! Het is een supermooi kindertehuis en er wordt heel goed voor de 35 jongens en 35 meiden gezorgd! De zusters die dat doen zijn allemaal één voor één hele lieve mensen met een hart voor kinderen! Zo gaaf! We gaan er zeker nog vaker helpen en het liefst ook nog een keer een weekend. Even kijken of we een slaapplek kunnen vinden! Het was een hele fijne dag en Wendell en Christien hebben ontzettend goed voor ons gezorgd!

Vandaag was het tijd om te verhuizen. Ik mocht van mijn kamertje wat ik samen met mijn roomie Mette heb gedeeld verhuizen naar de grote kamer… Heel chill, maar ik ga Mette toch wel missen!

Gelukkig is het bij jullie al weer wat beter weer! Ik vind het ook erg leuk dat leerlingen uit groep 5 reageren op mijn blog. Demelsa, nog even ter aanvulling: schatje en liefje wordt hier tegen bijna iedereen gezegd. Als je iemand aardig vindt, noem je die persoon al gauw een schatje of een liefje, dus ze zijn niet verliefd, maar zo doen ze dat nou hier eenmaal. Soms kennen ze je niet eens en dan ben je al een schatje! Als jullie mij willen mailen, dan kan je aan juffrouw Loes mijn e-mail adres vragen, of aan juffrouw Jolanda. Dan kan ik ook reageren op jullie, want ik heb jullie e-mailadres niet!

Ik vind het erg leuk om ook zoveel van jullie te horen… ben steeds heel benieuwd of jullie en beetje genieten van m’n verhalen, of dat ze (zoals ik elke keer verwacht) te lang van stof zijn. Ik kan er helaas niet zoveel foto’s opzetten dus voor foto’s moet je op mijn hyves zijn of op www.sofieterschiphorst.mijnalbums.nl maar het duurt erg lang om daar foto’s op te zetten, dus vaak lopen de foto’s niet gelijk met mijn verhalen ;)! We keep in touch!


Veel brasa’s uit doorweekt Suriname!
Suffie Wang